Soms gaan zaken kapot, ook als je via Airbnb huurt. Soms meld je het (de warmwaterkraan van de douche in Buenas Aires begeeft het ineens — hoofdkraan dicht en contact zoeken met de verhuurder), soms laat je glas kapot vallen (Quinta Normal) en koop je een nieuw — helaas alleen verkrijgbaar in verpakkingen van zes, of soms ontbreken er een paar zaken en maakt het het koken wat lastig (zie foto).
Je kunt natuurlijk de knop omzetten naar steeds een ander pitje, maar echt handig is het niet. Je bent de moeilijkste niet, dus je gaat op zoek naar een paar vervangende knoppen voor het fornuis. Navraag bij een warenhuis leert dat het in het Spaans een perilla. Nou en dan in combinatie met het Chileens merk van het formuis Sindelen en het type 6560 moet het toch een fluitje van een cent zijn, un pan comido.
Logica is een gek ding. Voor jou is het logisch om in een woordenboek de beginletter N te vinden, het boek ongeveer halverwege open te vouwen. Voor een computer is het logisch om met een rotvaart van het begin van het boek van A naar N te gaan. Snelheid kan het winnen van logica.
In Chili denken ze daar op hun eigen manier over. Misschien vinden wij wel dat het efficiënter kan, maar dat vinden wij.
In veel winkels heb je drie stappen te doorstaan eer je met je beoogde koopwaar naar buiten kan. Eerst zeg je wat je wilt hebben, logisch, niet alle winkels hebben Iemand neemt dit verzoek ter harte en geeft de opdracht door aan een personeelslid dat vervolgens dit product gaat ophalen. Vervolgens gaat de eerste man of vrouw naar een derde persoon die achter de kassa zit. Deze geeft door wat het product kost. Je loopt naar de kassa om te betalen. Naast het wisselgeld krijg je ook een bonnetje mee. Hiermee ga je weer terug naar persoon 1 om je product in ontvangst te mogen nemen.
Zo ook met de perillas. De man achter de balie vraagt naar typenummer. Logisch geen enkele perilla is gelijk. Vervolgens gaat hij naar een andere ruimte waar een computer staat. Hij komt weer terug, zegt dat ze op voorraad zijn en vraagt naar mijn RUT (uniek Chileens registratienummer dat iedere nieuw geborene automatisch krijgt). Ik leg uit dat ik geen RUT heb, soy extranjero, soy de Holanda. Hmm, zie je hem denken. Terug bij de computer gaat hij bellen. Dit is kennelijk een probleem. Je kunt niet zomaar perillas aan buitenlanders verkopen. Snap ik. Er wordt een heleboel per telefoon uitgewisseld, waarbij in iedere zin het woord RUT hoorbaar is. Ik zie aan de lichaamstaal dat de man ineens opgelucht is. Hij heeft iets kunnen invoeren waar de computer om vraagt (systemen) en loopt naar een printer waar hij drie A4-tjes uit trekt. Deze krijg ik. Met deze formulieren moet ik naar boven. Daar zit op kantoor iemand die over de penningen gaat. ¿Ah, usted es la persona sin RUT? Ik knik en betaal. Geen problemen. Stempeltje en paraaf op een van de velletjes en weer naar beneden. De perillas liggen klaar. Eén A4 houdt hij, twee andere krijg ik mee nadat hij ferm stempels gedrukt heeft. Waarom twee noodzakelijk zijn blijkt pas later. Als ik via de portier de hefboom door wil vraagt deze om het bewuste A4-tje. Hij neemt het in ontvangst, checkt en knikt vriendelijk. Voor hem is het de gewoonste zaak van de wereld. Twintig minuten verder, maar ik heb ze; mijn perillas.