Het lijkt haast uit een andere tijd, maar ze bestaan echt. Sterker nog, als we vanuit ons appartement, hier in de wijk Col del Valle Sur in Mexico-Stad, met de lift willen dan hebben we met een ascensorista te maken. Hun werkplek is ongelooflijk en bij het trieste af. Tenminste zo lijkt het.
Het complex waar we nu voor een paar weken wonen bestaat uit zeven blokken, van A tot en met G. En ieder blok heeft een lift en dus een ascensorista.
De hele dag in de lift, in een hoekje achter een smal tafeltje., zittend. Transistorradiootje met Mexicaanse schlagers. Soms verkoopt de ascensorista chocolaatjes of iets anders. De hele dag, met een pauze van een uur, brengt de ascensorista je naar de verdieping waar je moet zijn. Segundo piso por favor. Maar gewoon ‘dos’ is ook duidelijk
Het daglicht komt naar binnen als de deuren opengaan. Het daglicht maakt plaats voor TL als de ascensorista ons naar boven begeleidt.
Het flatgebouw is van 1946. In een museum komen we een foto tegen uit de beginjaren. Vista del multifamiliar Miguel Alemán del arquitecto Mario Pani en Río Pani. Waarschijnlijk in die tijd het summum van sociale woningbouw. Je hoort er vogeltjes op het balkon, Beneden zijn winkeltjes, van veganistisch eettentje tot wasserette. En waarschijnlijk is er al vanaf het begin een ascensorista in iedere lift. Veel beroepen zijn aan het verdwijnen omdat ze niet meer nodig zijn. Niet het beroep van de mannen en vrouwen in dit appartementencomplex.
