Het is 12 uur. Werknemers van Las Condes Groenvoorziening komen aangereden. Het parkje is ingedeeld in twee gedeeltes. De een gaat liggen in het gras met een plastic bakje eten en de onafscheidelijke mobiel. De andere twee zoeken de speelplaats op, het andere gedeelte van het parkje, waar moeders en vooral nannies hun kinderen uitlaten.
Drie werknemers die pauze houden. Ze zoeken geen gezelschap op; niet van elkaar en niet van anderen. De lichaamstaal lijkt duidelijk. Ik hoef er geen Spaans voor te verstaan.
De zwarte man is degene die volledig de afzondering opzoekt. Hij gaat in het gras liggen. Eten en vooral bellen.
Een hond komt kijken wat ik aan het doen ben en vertrekt weer. Hij steekt rustig de Isabel La Catolica over. Hij maakt daar contact met twee mannen zittend op een bankje. Hij kwispelt wat naar ze maar ook deze rendez-vous duurt nog geen dertig seconden. De mannen kijken niet op of om. Toch gaat de viervoeter al snuivend over de grond even later weer terug. Om daarna opnieuw de straat over te steken.
Vluchtige ontmoetingen.
Een hond kan dat heel gemakkelijk. Zeker straathonden zonder bezitter. Ze zijn eigen bezitter, eigen baas. Baas over hun eigen reilen en zeilen. Een hond kan dat. Ik ben ook een hond. Maar ben ik tot hetzelfde in staat? Baas over mijn eigen reilen en zeilen?
Het is 13 uur. De drie mannen breken op, gaan de auto in en rijden weg. Een van hen, de zwarte man, maakt foto’s met zijn mobiel. Onderwerp van de foto zijn een paar grote blauwe plastic zakken die langs de rand van de weg zijn geplaatst. Afval? Illegaal? Of ‘niet vergeten — straks ophalen‘?
De hond komt weer aangelopen en gaat in en aan de plastic zakken snuffelen. Hij wordt als het ware onderdeel van het tafereel.
Hij kent de codes en de lichaamstaal als geen ander. Daar waar foto’s gemaakt worden is iets te doen, of misschien iets te halen?
Even later worden de zakken opgehaald door een team met een truck van de particuliere Nucleo Paisajismo. Een bedrijf voor ‘basisonderhoud van het landschap’.
En het onderwerp is weg. De zakken zijn weg en de hond ook.
In de speeltuin wordt een ander standaard beeld zichtbaar: echte mannen zijn aan het trainen voor hun imago.
Verderop zoekt de truck de eerdere drie mannen op. Ze rijden gezamenlijk verder om even later ieder een eigen weg te gaan.
De mannen op het bankje zijn weg.
De hond zoekt ander gezelschap. Steeds weer. Geen baasjes, wel potentiële voedsel verstrekkers. Misschien hapt er een?
De hond is trouw. Ook zonder baasje. Hij zoekt contact.
Ik ben ook een hond.